Een kunstliefhebber zocht een bestemming voor zijn kunstcollectie en vond hiervoor een geschikte ruimte in een oude bloemsilo langs het kanaal Bocholt-Herentals. Om de link met het industriële verleden te behouden, verkoos men de buitenschil en een aantal karakteristieke elementen integraal te bewaren: enkel de interne invulling van het monoliet siloblok diende totaal aangepast te worden aan de nieuwe functie.
Daar het gebouw ook een kunstenaarsatelier zou herbergen, werden binnenin open ruimten gewenst. Om deze nieuwe invulling mogelijk te maken zonder het bestaande omhulsel aan te tasten en zonder hierbij de bestaande funderingen te overbelasten, werd geopteerd voor een staalconstructie. Ook voor de vloeren werd omwille van de lichtheid en de duidelijke link naar het industriële verleden gebruik gemaakt van staalplaatbetonvloeren. Deze vloeren werden bovendien ook meewerkend uitgevoerd met de onderliggende hoofddragers, om zo minimale profielsecties en een optimaal materiaalgebruik te verwezenlijken.
